Sie meine Portugiesin

🇨🇭 Meine Portugiesin

Eine etwa 50-jährige portugiesische Frau mit langen, schwarzen Haaren liegt zugedeckt in einem Bett mit weißen, leicht zerwühlten Laken. Nur ihr Gesicht und vielleicht eine Schulter ragen unter der Decke hervor. Ihre Augen sind dunkel, wach, durchdringend – sie sieht mich an, spricht leise mit mir. Ihre Stimme ist ruhig, fast flüsternd, voller Nähe und etwas Unerklärlichem. Nur ich kann sie sehen, nur ich höre sie. Der Raum ist gedämpft, weiches Licht fällt durch die Vorhänge, als wäre die Zeit angehalten. Etwas an ihr ist nicht ganz real – oder vielleicht bin ich es nicht. Sie ist da, warm, verborgen, und doch spricht sie direkt zu etwas in mir, das schon lange schweigt.

🇬🇧 My Portuguese Woman

A woman of about fifty, Portuguese, with long black hair, lies covered in a bed with white, slightly rumpled sheets. Only her face and perhaps one shoulder emerge from beneath the blanket. Her eyes are dark, alert, piercing – she looks at me and speaks softly. Her voice is calm, almost a whisper, full of closeness and something inexplicable. Only I can see her, only I can hear her. The room is dim, soft light filters through the curtains, as if time itself had stopped. Something about her is not entirely real – or perhaps it is me who isn’t. She is there, warm, hidden, yet speaking directly to something in me that has long been silent.

🇫🇷 Ma Portugaise

Une femme portugaise d’environ cinquante ans, aux longs cheveux noirs, est allongée sous une couverture dans un lit aux draps blancs légèrement froissés. Seul son visage, et peut-être une épaule, dépassent de la couverture. Ses yeux sont sombres, éveillés, pénétrants – elle me regarde et me parle doucement. Sa voix est calme, presque un murmure, pleine de proximité et de quelque chose d’inexplicable. Moi seul peux la voir, moi seul peux l’entendre. La pièce est feutrée, une lumière douce traverse les rideaux comme si le temps s’était arrêté. Il y a en elle quelque chose de pas tout à fait réel – ou peut-être est-ce moi. Elle est là, chaude, cachée, et pourtant elle parle directement à quelque chose en moi qui se tait depuis longtemps.

🇮🇹 La mia Portoghese

Una donna portoghese di circa cinquant’anni, dai lunghi capelli neri, giace coperta in un letto con lenzuola bianche, leggermente stropicciate. Solo il suo viso, e forse una spalla, emergono da sotto la coperta. I suoi occhi sono scuri, vigili, penetranti – mi guarda e mi parla piano. La sua voce è calma, quasi un sussurro, piena di vicinanza e di qualcosa di inspiegabile. Solo io posso vederla, solo io posso sentirla. La stanza è ovattata, una luce morbida filtra attraverso le tende, come se il tempo si fosse fermato. C’è in lei qualcosa di non del tutto reale – o forse non lo sono io. È lì, calda, nascosta, eppure parla direttamente a qualcosa in me che tace da molto tempo.

🇹🇭 หญิงชาวโปรตุเกสของฉัน

หญิงชาวโปรตุเกสวัยประมาณห้าสิบปี ผมยาวสีดำ นอนอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงที่มีผ้าปูสีขาวซึ่งยับเล็กน้อย. มีเพียงใบหน้าและอาจเป็นไหล่ข้างหนึ่งที่โผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม. ดวงตาของเธอเป็นสีเข้ม มีชีวิตชีวา จ้องลึก – เธอมองมาที่ฉันและพูดกับฉันเบา ๆ. เสียงของเธอสงบ เกือบเป็นเสียงกระซิบ เต็มไปด้วยความใกล้ชิดและสิ่งที่อธิบายไม่ได้. มีเพียงฉันเท่านั้นที่มองเห็นเธอ มีเพียงฉันเท่านั้นที่ได้ยินเธอ. ภายในห้องมีแสงสลัว แสงนุ่มลอดผ่านผ้าม่าน ราวกับว่าเวลาได้หยุดนิ่ง. มีบางอย่างในตัวเธอที่ไม่สมจริงนัก – หรือบางทีอาจเป็นฉันเอง. เธออยู่ที่นั่น อบอุ่น ซ่อนเร้น แต่กลับพูดกับบางสิ่งในตัวฉันที่เงียบมานาน.